Paklenica 1. maj, ko bi rek’o, strava stijena, na stotine penjača iz cijele Evrope i Crne Gore:-)dovoljno smjerova za sve, oko 400 (što sportskih što multipitch) a i pored toga gužva na štandovima, oko 80 posto od toga opremljeno ili poluopremljeno, čak i najveći broj smjerova u stijeni Anica kuka-350m. je opremljen, počev od starih klasika do novih, penjanih i opremanih posle rata od strane Italijana, Austrijanaca, Slovenaca, Hrvata. Puni kampovi, gomila Slovenaca, ne mnogo manje Italijana i Austrijanaca…
Istini za volju Paklenica je nesto skuplja priča od Vrace (Bugarska), treba platiti kamp, dozvolu za penjanje. Kampovanje je zabranjeno van uredjenih mjesta kojih ima desetak. Mi smo bili u kampu NP i boravak za dvojicu u jednom šatoru sa boravišnom taksom je dnevno koštao 10 evra. Nisam provjeravao cijene u ostalim kampovima ali mislim da su približno iste. Na ulazu u kanjon kupuje se penjačka dozvola za 1,3 ili 5 dana. Petodnevna je koštala oko 12 evra ili 90 kuna po osobi. Dozvola podrazumijeva i neograničen broj ulazaka tokom dana za automobil, i parking ukoliko dovoljno poranite.
Tokom svih dana, u kanjonu, bila je prisutna ekipa GSS.U vrijeme 1. majskih praznika kad je i najveća posjeta organizovano je takmičenje u big wall speed climbingu na smjeru tezine 6c+, duzine 220 m. Pobjednička naveza je ovaj smjer popela za oko 28 minuta. Miloš i ja smo planirali da se prijavimo za takmičenje i na taj način sabotiramo takmičenje jer bi GSS morao da nas izvlači iz smjera :).U hotelu Alan prvih nekoliko noći bile su organizovane projekcije i prezentacije: hrvatskih naveza koje su prošle godine penjale u El Capitanu, zatim je Pavle Kozjek, dobitnik nagrade „zlatni cepin“ od strane publike 2006, predstavio dva dokumentarca o ekspedicijama u Andima i Himalajima. Na kraju je predstavljena hrvatska ženska ekspedicija, sastavljena od 19 mladih i jedrih Hrvatica, koja ove godine planira uspon na Cho Oyu. Samo zbog ovog vrijedilo je biti tamo. Jooj, što bih volio biti u baznom kampu kad se pojave.
Učestvovali:
- Josef Pfattner, Alpenverein Suedtirol
- Miloš Pavićević, Outdoor Club Podgorica
- Vlajko-Vanja Pejović, Outdoor Club Podgorica
Nego, da skratim. Evo ovako smo trošili dane u Paklenici:
- 1.dan – Celjski stup, 5a, 150m, penjali Miloš, Jozo i Vanja. ( popularan i često penjan smjer najviše zbog blizine, prvi i polovina drugog cuga imaju težinu ostalo je lakše)
- 2.dan – Kamasutra, 5b, 150m, Miloš, Jozo i Vanja ( prvi cug 5b+, drugi i treći malo lakši, četvrti bombona. Raznovrsno penjanje.Preporučujem za one koji vole „layback“ )
- 3.dan – Krenusmo u veliku stijenu, a ono tamo 15 ljudi u smjeru i još 10 čeka da udje, a na prvom štandu petoro njih kukaju što nijesu ranije ustali jer da jesu sad ne bi morali da gledaju u dupeta navezi koja u drugom cugu tezine 4+ penje tehnički! Završismo u smjeru Danaja, 5b, 100m, Milos i Vanja.
- 4.dan – Mosoraški, 5c, 350m, Miloš, Jozo i Vanja ( Kako u vodiču piše jedan od napoznatijih i najpenjanijih smjerova u Paklenici. Nisam vjerovao da stijena može biti tako izlizana, naročito u najtežem detalju, sto ga čini malo zahtjevnijim. Ponijeti set čokova i par frendova, jer osim najtežeg detalja, u ostalim rastezajima su mnogo veliki razmaci izmedju boltova, doduše i mnogo su lakši. Nedje u sred smjera ogromna buka, imao sam osjecaj da se cijela planina ruši, gledam gore, kad ono sa vrha Anica kuka skaču BASE jump-eri kao sa kruške.Ko kaže da je penjanje ekstremno debelo laže)
- 5. dan– Trik, 5a, 125m, Jozo i Vanja
Kao što reče naš prijatelj Josef, koji je bio prije 17 godina u Paklenici: „Ovdje se mnogo toga promijenilo, ali su stijena, vino i pivo jednako dobri danas kao i prije 17 godina“
Vanja Pejović
